یکسال از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری گذشت. انتخاباتی که قرار بود از یکسو دموکراسی نو پا در کشور را نهادینه سازد و از جانبی هم مردم را به تعیین سرنوشت شان توسط خود شان مطمین گرداند.
اما نه تنها رویاها متحقق نگردید و انتخابات چنانچه می بایست برگزار نشد که در نیمه راه ، طعمۀ گرگ های گوسفند نما گردید و آرزوهای چندین سالۀ مردم افغانستان به یکبارگی به یاس بدل گردید.
به هر صورت زلزلۀ مخوف انتخابات گذشت اما و با تاسف تمام که پس لرزه های این فاجعه همچنان ادامه دارد و پیامدهایش هر کدام خطرناکتر از دیگریست که بر ملتی بزرگ تحمیل می گردد.
اکنون نه تنها خبری از امنیت و ثبات و اشتغال نیست که با گذشت هر روز بر میزان نا امنی ها و بیکاری و فقر و فساد افزوده می شود و چالش ها هر کدام از گوشه ای سر کشیده و راه نفس کشیدن مردم را مسدود کرده اند.
پرسش هایی که در این مدت و در ذهن هر شهروند مطرح گردیده نه تنها پاسخی نیافته که با گذشت هر روز پرسش های دیگری ایجاد و افزون می گردد که نیاز به تاملی عمیق دارد.
نخستین پرسشی که باید به آن پرداخته شود این است که چه شد ، دست های سیاهِ پنهان و پیدا تلاش کردند تا انتخابات و اراده مردم افغانستان را به زنجیر بکشند و به یغما ببرند؟
با آنکه حکومت وحدت ملی دستاورد بزرگی بود برای نجات کشور از بحران ، اما هنوزهم تیم برخواسته از میان تقلب های کلان به کجروشی هایش ادامه داده و حاضر به تمکین در برابر ملت نیست.
هراس همسایگان از ایجاد دولتی مقتدر و قانونمند در افغانستان که مانع رسیدن به هوس های شان گردیده و حمایت وسیع مردمی را با خود داشته باشد عامل دیگری در ایجاد این بحران خونین بود.
بر همین مبنا و با استفاده از تمام امکانات دست داشته شان کوشیدند تا نخستین ضربه را بر نقطه ای وارد نمایند که هم حکومت را زمینگیر سازد و هم مردم را عقده مند و منزوی.
از جانب دیگر و در سطحی بزرگتر باور ها بر این است که اگر افغانستان به ثبات برسد برنامه ها برای بی ثبات ساختن سرزمین های دیگر دشوار و حتی ناممکن خواهد گردید که نباید گردد.
گسترش جغرافیای جنگ به شمال کشور ، زنگ خطری است که از دیرباز به اینسو به صدا در آمده و مردم را به خود مشغول داشته است. اینکه افغانستان همچنان میدان جنگ قدرت ها خواهد بود.
مساله مواد مخدر و مافیای پیکارجو با انسان و انسانیت و سلامتی انسان ها نیز می تواند ، عاملی دیگر باشد برای به آشوب کشیدن کشور ، تضعیف حکومت و سنگ اندازی در راه اصلاحات.
مهمتر از همه ، تمامیت خواهی حلقات ماجراجو در درون نظام است که برای نرسیدن مردم به خواسته های قانونی شان فعالیت می کنند و از همین راه به نام و نان و نوایی رسیده اند.
این حلقات که از دیرباز به اینسو مشغول نفاق افگنی در میان مردم اند همواره کوشیده اند تا فضا را مسموم و با حمایت از مغرض ترین ها آتش فتنه ها را همیشه مشتعل نگاه دارند.
حالا و تحت هر نام و عنوانی که بود ، انتخابات به بیراهه کشانیده شد و همراه با آن ، دیگر چیزی در ذهن و ضمیر مردم به نام اعتماد به نهاد های انتخاباتی نمانده است.
آنچه که اکنون به این حدس و گمان ها رنگ بیشتری می دهد سکوت حکومت در مجازات عاملان تقلب های سازمان یافته و بی تفاوتی در ایجاد اصلاحات اساسی در قانون و نهاد های انتخاباتی است.
رییس و شماری دیگر از مسوولان کمیسیون های انتخاباتی که نقش اصلی در حمایت از کودتای سیاه گوسفندی داشتند همچنان و با پر رویی تمام بر اریکه قدرت قرار دارند. بی هیچ ترس و واهمه ای.
اکنون و در ختم دوره کاری مجلس نمایندگان و برافروخته شدن جنگ لفظی میان دولتمردان، بخش دیگری از پیامدهای انتخابات گذشته آشکار می گردد که اگر توجه جدی به آن صورت نگیرد ، کُشنده خواهد بود.
با اینهمه می توان گفت: انتخابات همان نبود که مردم می خواستند و وعده ها هم تا کنون جامۀ عمل نپوشیدند و بر عکس ، هر گامی که برداشته شد خلاف مرام مردم بود و تمام.
با نظرداشت تمام آنچه که گفته شد، هنوزهم فرصتی کافی برای بازگشت به عقب و ترمیم خرابی ها وجود دارد. در هر بخش و هر عرصه ای بدون تعصب و تبعیض و از دست دادن زمان.
حکومت وحدت ملی می تواند ثابت سازد که با تمام توان در برابر تمام توطئه ها می ایستد و از تمامیت ارضی ، امنیت و رفاه مردم و تنفیذ قانون در سراسر کشور دفاع می کند.
یقینا اگر چنین شود ، می تواند به خودی خود خط بطلانی باشد به تمامی پیش داوری هایی که در هر گوشه و کناری صورت می گیرد و به نگرانی های مردم عزیز مان می افزاید.
بنابرین و برای جلب اعتماد بیشتر مردم به نظام ، باید نخستین گام آوردن اصلاحات در قانون و نهاد های برگزار کنندۀ انتخابات و مجازات عاملان تقلب هایی باشد که مردم را به تمسخر گرفته اند.
اگر دولتمردان و تصمیم گیرندگان اصلی در کشور بیایند و صادقانه به حل همین مساله بپردازند یقینا و بدون هیچ تردیدی که گرِه بسا از مشکلات گشوده گردیده و جلو تنش های بعدی گرفته خواهد شد.
بزرگترین آزمون برای رییس اجراییه جمهوری اسلامی افغانستان می تواند همین باشد که برای آوردن اصلاحات بنیادین و فراهم ساختن زمینه ها برای برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه مجدانه تلاش نماید.
و اگر چنین نشد درخت استبداد ریشه تنیده و کار به جایی خواهد رسید که مردم و ارزش های آن لگد مال گردیده و انتخابات به بازیچه ای کودکانه در دست مشتی ماجراجو بدل خواهد گردید.
