فاجعۀ پکتیکا شوک دیگری بود بر پیکر بی رمق و خونین مردم مظلوم افغانستان که از سال ها به اینسو در آتش بیداد همسایگان آزمند و استخبارات مخوف منطقه و جهان می سوزند و می سازند.
گروه های تروریستی که در تبِ رفتن به بهشت از مجرای جهنم ساختن جهان بر خود و دیگران می سوزند، دیده و دانسته بر تمام اصولی پا می نهند که مدعی دفاع از آنند.
تردیدی نیست که جرئت و جسارت این گروه های افراطگر که سیمای سیاه خویش در پُشت نقاب سپید اسلام نهان نموده اند همه نیکان خدا را به شگفتی فگنده و غرق اعجاب ساخته است.
فاجعۀ پکتیکا نمادی روشن و واضح از اوج بربریت هراس افگنان و مظلومیت مردمی است که از همه امکانات جهان محروم اند و یگانه دارایی و دلخوشی شان، نفس هایی است که می کشند و تمام.
فاجعۀ پکتیکا یادآور تمام دردها و غم های بی پایانی است که در تقدیر مادران این دیار حک شده و بر سرنوشت شان سایه افگنده است.
پس جا دارد که با مادران بی فرزند، خواهران بی برادر و کودکان بی پدرِ پکتیکایی همنوا و هم آوا شویم و این مصیبت بزرگ را تسلیت و غم عظیم را میان هم قسمت نماییم.
هرچند همه می دانیم که درکِ مادر مظلومی که فرزند برومند و رشیدش را از دست داده و سوگوار است کاری است دشوار و ادعایی محال، اما سکوت مرگبارمردمی که می دانند شاید فردا نوبت خود شان باشد کُشنده تر از هر درد و رنج و اندوه دیگر است.
جا دارد در اینجا از مقام ریاست جمهوری از آقای محمد اشرف غنی که رهایی تروریستان از زندان ها را بخشی از افتخارات و شاهکارهای خود در مبارزات انتخاباتی اش می شمرد بپرسیم:
جناب رییس جمهور!
در سطحی که جناب جلالتمأب شما قرار دارند و در کشوری چون افغانستان؛اگر توانایی پاک کردن اشکی از چشمی و کاشتن لبخندی بر لب کودک و مادری که تشنۀ آن است ندارید پس دشمنان مردم ما رابا عناوین عاطفی وانسانی خطاب نکنید!
آنچه را که ما از جناب شما می خواهیم نه التماس است و نه تگدی؛ بلکه حقی است از ما بر گردن شما و مسوولیتی که باید انجام بدهید!
آقای رییس جمهور! این را من نمی گویم همگان می گویند که اگر به بی تفاوتی در برابر جنایت های برادرخوانده های آقای کرزی ادامه دهید مطمئن باشید که هر قطره اشک مادران و خون فرزندان این مرز و بوم، سیلابی می شود و نابودتان می کند و آنگاه در برابر خشم مردم نه شما می مانید و نه ارگ؟!
پس لطفن در دیدگاهتان تجدید نظر کنید و همان کن که شما را زیبد و آن اینکه به بی راهه ای که کرزی رفت نروید. تروریستان و مردم کُشان را مخالفان سیاسی نخوانید و وکیل مدافع قاتلان مردم افغانستان نشوید.
از آنچه بر کرزی گذشت بیاموزید و عبرت بگیرید زیرا آنچه را که او کاشت درد بود و محصولش نیز نفرین جاودانه مردم.اکنون که شما هستید تا فرصت دارید خوبی کنید و خدمت کنید و دست تان را به دست کسانی بدهید که همدست انسانیت و انسان ها هستند و بر راهی بروید که نیکان رفته اند، نه بر کوره راه هایی که رهگذر دیوان و ددان باشد.
جناب رییس! خواست مردم افغانستان؛ مجازات عاملان و قاتلان مردم افغانستان است زیرا سکوت نهاد های امنیتی در پیگرد، شناسایی و مجازات عاملان اصلی این فاجعه و امثال آن، دردی است به مراتب عمیقتر از دردهای دیگر.
همچنان و به هیچ عنوان نمی توان نادیده گرفت که توقع مردم افغانستان از جناب دوکتور عبدالله عبدالله رییس اجرائیه جمهوری اسلامی افغانستان به مراتب بیشتر از رییس جمهور است زیرا وی برخلاف آقای اشرف غنی همیشه و در بدترین شرایط در کنار مردم بوده و از درد ها و زخم ها و رنج های آنان آگاه است.
مردم می خواهند رییس اجرائیه کشور با جدیت و قاطعیت بیشتر در راستایی حرکت نماید که انجامش پایان بخشیدن به توطئه ها و ترورهای زنجیره ای باشد و مجازات کسانی که در داخل نظام جا گرفته و به عنوان خط پنجم دشمن عمل می کنند و اینکه این افراد در هر سمت و هر موقفی که هستند باید شناسایی و به پنجه قانون سپرده شوند.
آنان از رییس اجرائیه کشور که در این مدت صبورانه تلاش نموده تا با وجود مشکلات جدی که با آن رو به رو بوده است به درد ها و رنج های مردم التیام گذارد می خواهند که دایره کوشش هایش را وسعت بخشد و با ایجاد و تطبیق استراتیژی کارا و موثر دشمن را در هر کجایی که است در هم کوبد و مردم را در برابر توطئه گران داخلی و تروریستان خارجی بسیج و متحد نماید تا باشد که این تراژیدی خونین پایان یابد و مردم نفسی به راحت بکشند.
فضای تاریک کشور که با گذشت هر روز تاریکتر هم می شود برخواسته از پلان های شوم و مغرضانه کشورهای همسایه و به خصوص پاکستان است که دوام بنای بی بنیاد دولت مافیایی اش را در ریختن خون انسان های مظلوم و بیگناه دانسته و همواره تلاش می کند که علی الرغم تمام اصول و ارزش های انسانی اسلامی و همسایگی بحران زایی کند و فاجعه بیافریند.
از جانبی هم کسانی که داعیه دینداری را سر می دهند و خود را مدافع اسلام و عاملان تطبیق شریعت اسلامی می دانند باید بدانند که ریختن خون مسلمانان در اسلام بزرگترین جنایت و عظیم گناه است که لعنت الله و جهنم جاودانه را به همراه دارد.
اینان که برخلاف فرامین الهی که دعوت بر مبنای حکمت و موعظه حسنه و شیوه نیکو را توصیه و تاکید می کند شدید ترین و غلیظ ترین روش را در پیش گرفته اند و آن به خاک و خون کشیدن زنان و کودکان و مردم بیگناه و معصوم.
پایان سخن اینکه فاجعه پکتیکا و امثال آن را با این گفته گک ها و نبشته گک ها نه می توان بیان کرد و نه حل. زیرا بر مبنای آنچه که دیده و شنیده می شود ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم. این نه آغاز است و نه انجام.
بهترین راه برای التیام این زخم عمیق این است که مردم افغانستان یکجا با مسوولان دست اول حکومت وحدت ملی با گام هایی استوار و قاطع عزم را بر نابودی افراط گرایی جزم نموده و هر دستی را که به منظور نابودی و ویرانی به سوی این مردم و این کشور دراز می شود قطع نمایند.
ورنه هر کوچه و هر دهکده این دیار شاهد مصیبت و ماتم خواهد بود و با گذشت هر روز یک شاخه از درخت برومند این وطن خشکیده خواهد شد و در فرجام این وادی خواهد ماند و جمعی گرگ ها که نه تنها افغانستان که منطقه و جهان را به آشوب خواهند کشید.
